Stuiterbal

Haar prinsessenrok wappert vrolijk boven haar roze legging als ze opgetogen naar de ballenautomaat rent. We kijken haar na vanaf het terras. Blij komt ze terug met twee items en pakt ze uit en plein public. Met hulp van mijn broer. Want ze krijgt het balletje niet één-twee-drie open. Een stuiterbal en een ring. De ring gaat om, maar de bal vindt ze het mooist. “Mag ik ook geld voor dat jongetje?”, vraagt ze dan en wijst op een klein kereltje dat gehurkt in het gras van een afstand toekijkt. Nee, vindt mijn schoonzus. Dat jongetje moet zelf maar even centjes vragen. Ze draalt even. Dan loopt ze naar hem toe en geeft haar mooiste cadeautje weg. “Nou heeft hij ook wat…”, zegt ze beslist als ze terug komt. Ik slik mijn ontroering weg en verman me. Zoiets moet beloond. “Wat vind ik dát lief zeg, daarom mag je nog een keer trekken!” We zoeken munten, maar ik heb alleen een euro. Die moet ze wisselen aan de bar. Ik leg haar uit dat ze twee keer 50 cent moet vragen. Vanuit het restaurant gaat het rechtstreeks richting ballenautomaat. Niemand heeft haar uitgelegd dat ze maar één keer mag trekken. Ze komt dus terug met twee cadeautjes! Slimmerik. Maar een stuiterbal zit er niet meer bij…

Is het goed je mooiste cadeautje weg te geven? Wilde ze vriendschap kopen? Ik weet het niet. Maar wat telt zijn daden. En als er veel kinderen zijn die zo handelen als mijn kleinste nicht, moet het wel goed komen met de jongste generatie.

Mariska van Doorn