Trump heeft op 6 december 2017 uitgeroepen Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israel. De reacties zijn divers maar ook fel, vooral uit de kampen die in conflict verkeren of voorzichtig bouwen aan vrede. Terwijl de wereld hongert naar verbinding zaait Trump verdere verdeeldheid en versplintering.
Verbinding als antwoord
Hij doet daarmee wat grootmachten altijd gedaan hebben: brandhaarden ontsteken in andermans tuin om de aandacht af te wenden van binnenlandse problematiek. In dit geval geldt ook nog dat hij de aandacht afleidt van zijn eigen wankele positie als president van Amerika. Zijn eigen achterban is tevreden, premier Netanyahu is dankbaar. De wereld is in rep en roer. Wat zou het mooi en hoopvol zijn als machthebbers en bestuurders de handen ineen zouden slaan, en op Trumps tragische poppenkast zouden reageren met een oproep tot verbinding. Zijn schreeuw om aandacht zouden zien voor wat het waard is. Omdat dat nodig is en beter voor alle partijen, overal ter wereld.
Wanhoop en haat?
Want wie zit er te wachten op het toenemen van gewapend conflict? Het militair industrieel complex waarschijnlijk. Niet de gemiddelde wereldburger die met angst en beven het volgende journaal gadeslaat. De klimaatproblemen en de vluchtelingenstroom die daardoor op gang gekomen is zullen niet afnemen als conflict toeneemt. En de terrorist die zich voorbereidt op een aanslag, spint die garen bij verharding? De kans is groot, omdat hij gedreven wordt door wanhoop en haat. Te zien aan de man die gisteren in blinde woede in Amsterdam de ramen insloeg van een Joods restaurant. Maar dat zijn niet de bouwstenen van onze beschaving, de pilaren die onze toekomst kunnen dragen.
We kunnen het alleen samen doen
Op 7 december liet voormalig astronaut Andre Kuipers bij Jinek beelden van de aarde zien, en vertelde wat hij voelde toen hij die vanuit de ruimte bekeek: “Ik werd claustrofobisch voor de wereld, een beperkte prachtige blauwe bol, met een kleine dampkring. Daarbuiten koude, zwarte ruimte met straling. Ik besefte, als we het hier niet redden, kunnen we nergens heen!” Dát is waar grootmachten zich op zouden moeten richten. Het laten groeien van de bijenvolken die onze voedselketen mede in stand houden. Het verschonen van onze wateren. Het managen van bevolkingsgroei en inperken van de negatieve gevolgen die toenemende welvaart tot nu toe gehad heeft op ons milieu. Het werken aan schone lucht voor ál onze kinderen. Dat kunnen we alleen samen, want de aarde is van ons allemaal. Dat schreeuwt om verbinding!
