Aan het eind van een drukke dag trekt het journaal van acht uur voorbij aan mijn westers gevulde maag. En dan vind ik de wereld niet rechtvaardig. Dat is een understatement. Tijdens de Anti- kernrakettendemonstratie in Amsterdam liep ik met een bord op mijn buik waarop stond: “Onze hond wil ook geen bom”. Toen al eindigden natuurdocumentaires steevast met de dringende waarschuwing dat er gehandeld moest worden. Om verder uitsterven van diersoorten te voorkomen. Dat spitste mijn oren. Op de lagere school raakte de boodschap: “Laat niet als dank, voor het aangenaam verpozen, de eigenaars van het bos, de schillen en de dozen” een snaar. Een snaar die tot op de dag van vandaag natrilt.
Baas van het journaal
Als kind van die tijd verbijt ik mij regelmatig over het verdwijnen van voetbalvelden bos in het regenwoud of de desastreuze gevolgen van de CO2 uitstoot. Vooral als mijn auto panne heeft, of de aardappels aanbranden. En dan dat journaal nog, met wéér een bak ellende. Doorspekt met graaiers en slachtoffers. Het onachtzaam omgaan met elkaar en onze aarde. Zoveel kortzichtigheid. Amerika in kemphanengevecht met Rusland. Shell met olievervuiling in Nigeria. De olie waar ik gebruik van maak! Waar gaat het heen met onze wereld? Ik zie mijn stad leeglopen, steeds meer gapende etalage ruimten in een donker wordend straatbeeld. Kan ik ook al niks aan doen. Dan nog de hoogstwaarschijnlijke sluiting van onze plaatselijke V&D, ons koffieplekje! Opstapelende machteloosheid maakt zich meester van mijn aan het eind van de dag vermoeide brein. Ik word boos. Het beeld van de indiaan op de steen dringt zich aan me op. De Cree Indian wijsheid verhaalt: “Pas als de laatste vis uit de zee verdwenen is zullen mensen beseffen dat ze geld niet kunnen eten….” En ze zien die boodschap maar niet! Was ik maar baas van het journaal, galmt Kinderen voor Kinderen door mijn hoofd. Baas van de wereld…. Tuurlijk, ik zou het zoveel beter doen. Moet er niet aan denken. Geluk dat ik die verantwoordelijkheid niet hoef te dragen. Wat een dilemma’s.
Maar…. over tot de orde van de dag. De was moet uit de trommel. De afwas gedaan. De kinderen naar bed. Als zij hun tanden staan te poetsen ebt mijn onvrede weg. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn.
Kracht in ons allen
Onlangs deed ik mee aan een groepsdiscussie, een dialoog. Een ontmoeting in Hengelo. Een kring van zeer uiteenlopende mensen, die elkaar voor het eerst ziet. Ze vertellen en luisteren. Zoeken stuk voor stuk, op eigen wijze, net als ik, naar wat ons verbindt. Ik lees de krant en zie nieuwe initiatieven: Een flexibele werkruimte in één van de leegstaande winkelpanden in het centrum. Zzp-ers die hun passie uitleven in eigen gecreëerd werk in het belang van de samenleving. Ik heb afgelopen jaar sprekers gezien bij het Twents Ideeën Cafe TIC die vol gloed en passie spraken over de nieuwe circulaire economie. Om me heen hoor ik dat het Hengelose bedrijfsleven in toenemende mate sociaal onderneemt. Er wordt een prijs uitgereikt aan mensen die duurzaam bouwen. Humberto Tan interviewt op TV Leo Bormans die vertelt dat we hier nog wat kunnen leren van volkeren in oorlogsgebieden. Met name als het gaat om het ervaren van hoop en geluk. In het programma De Nieuwe Wereld roept Ilco van der Linde, die werkt aan een vreedzamer wereld door middel van muziek, ons op ‘To be a Nelson Mandela’. Want zijn kracht zit in ieder van ons. Zoveel positieve ontwikkelingen die inspiratie geven. Je hoeft er alleen maar voor open te staan.
Een kleine bijdrage
We leven in een uitdagende en inspirerende tijd. Een tijd waarin oude vormen verdwijnen. Een tijd die dwingt tot het zoeken naar nieuwe vormen. Die van ieder van ons vraagt ons bestaan te herijken, te bevragen en bij te stellen. Wat is van belang, van waarde, wat doet er werkelijk toe? Vermeerderen of delen, vergroten of juist verkleinen? Me verdiepend in deze ontwikkelingen komt steeds vaker een oude wijsheid boven: Verbeter de wereld en begin bij jezelf. Ik kan me verbijten over mijn machteloosheid op grote schaal en me zorgen maken over de onzekerheid die dat met zich meebrengt. Beter voelt het blij te zijn met mijn bewegingsvrijheid en de narcissen op mijn eettafel die de lente inluiden. En in mijn directe omgeving, op kleine schaal een bijdrage te leveren.
